Nowe życie

Dzisiaj na wstępie chciałabym się wygadać. Po prawej stronie bloga jest lista blogów, które czytam. Jest ich ok. 50. Niestety ale musiałabym odświeżyć tą listę. 2/5 blogów jest usunięte, kolejne 2/5 są zawieszone (a raczej autor poprzestał na pisaniu stopując na prologu. Jest tam wiele ciekawie zapowiadających się blogów ale... Klapa. Nic. Cisza.)
Jeszcze rok temu czytałam ok. 50 opowiadań. Dziś jest to niecałe 10. Może mi ktoś wytłumaczyć po choinke zakładać bloga, gdy wie się, że nie ma się czasu, chęci... Że nie doprowadzi się opowiadania do końca? Jako czytelnikowi jest mi ciężko, gdy widzę, ze opowadanie trafiające w moj wygurowany gust jest przerywane i bez słowa uprzedzenia usuwane. Prosba do innych autorek i tym samym czytelniczek. Piszcie tyle, na ile czujecie się na siłach. Po co tracić później czytelników usuwając bloga i nie dając ani slowa wyjasnienia.... jest mi przykro, bo znów nie mam co czytać...
Łapcie rozdział!

Rozdział 7
Mary leżała na łóżku i oglądała stare zdjęcia. Stefan oddający swój pierwszy skok, Stefan podczas pierwszego dnia w szkole, z kolegami na podwórku, obserwujący spadające gwiazdy i wreszcie Stefan oświadczający się swojej ukochanej... Obraz skoczka pozostał tylko na tych fotografiach. W głowie Mary od razu pojawiły się portrety Krafta, które rozmywały się z upływem czasu. Dziś jego urodziny. Pierwsze święto bez jego udziału. Mary nie miała siły, by iść do pracy, toteż teraz leżała i wspominała. Jej rozmyślania przerwał dzwonek do drzwi. Ociężale podniosła się z łóżka i otworzyła drzwi. Jakież było jej zdziwienie, gdy ujrzała Gregora.
- Nie umawialiśmy się na dzisiaj - zauważyła dziewczyna, wciąż nie wpuszczając swego gościa do środka.
- Wiem, ale skończyłem prędzej wywiad i chciałem ci zaprezentować jego efekty. Poza tym nie powinnaś być dzisiaj sama...
- Skąd...? - drgnęła a w jej oczach zaiskrzyła się pojedyncza łza.
- Każdy o tym dziś mówi, ale nikt nic nie robi. Więc jestem ja! Mogę wejść? - spytał, zaglądając do środka. Mary otworzyła  szerzej drzwi, a Gregor wszedł w głąb mieszkania.
- Napijesz się czegoś? - spytała beznamiętnym tonem. Czekając na odpowiedź towarzysza, zaczęła ogarniać rozgardiasz panujący w salonie.
- Nie, dziękuję. Nie przeszedłem tu pić tylko pracować - rzekł i zajął miejsce na fotelu.
Przez kolejną godzinę rozmawiali o postępach Gregora i dalszych planach wspólnej pracy.
- Wiem jak się dziś czujesz... - powiedział niespodziewanie chłopak.
- Nic nie wiesz - Mary niemalże krzyknęła z rozpaczy.
- 2 lata temu straciłem najważniejszą osobę w moim życiu. Wiem jak się czujesz, bo sam kiedyś tak się czułem. Powrót do normalności zajął mi półtorej roku, podziwiam cię, że ty poradziłaś sobie tak szybko...
- Skąd takie przypuszczenia? To są tylko pozory. Ja... Ja nie radzę sobie - szepnęła dziewczyna i pozwoliła, by łzy spływały po jej twarzy. - Gdyby nie ciąża, gdyby nie mój brat.... - Mary wytarła mokrą twarz i szybko dodała: - Powinieneś już iść.
- Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć, niezależnie od tego czy mnie lubisz czy nie - wstał z miejsca, zbierając swoje materiały. - Mam nadzieję, że do jutra - powiedział i skierował się do wyjścia.

Popołudniowy spacer na cmentarz dobrze jej zrobił. Jednak sama obecność przy grobie o mało nie doprowadziła do tragedii. Kolega Stefana zauważył Mary osuwającą się po drzewie przy miejscu pochówku Krafta. Szybko podbiegł do ciężarnej i przygarnął do siebie, by nie upadła.
Mary poczuła silne ramiona obejmujące jej ciało. Otworzyła oczy i ujrzała Gregora. A więc to on ją złapał?
- Dziękuję-  szepnęła i chciała odejść jednak mężczyzna nie chciał jej puścić.
- Pozwól się odprowadzić. Nie pozwolę ci odejść samej, jeszcze znów zasłabniesz. - Mary nic nie odpowiedziała tylko pozwoliła wziąć się pod rękę. Opowiedziała swemu wybawcy trasę do domu i szli w milczeniu. Podczas drogi bacznie obserwowała chłopaka. Musiała przyznać: był przystojny. Pierwszy raz po śmierci Krafta spojrzała w ten sposób na faceta. Zawsze najprzystojniejszym chłopakiem był dla niej Stefan. A teraz zauważyła, że Gregor również ma to coś.
Nie wiedziała skąd przyszło jej do głowy by zadać to pytanie. Miał ją tylko odprowadzić pod same drzwi, a następnie wrócić do swojego domu. Ale kiedy usłyszał „Wejdziesz? Robię dobrą kawę.” natychmiast zmienił plany i z radością wkroczył do jej mieszkania. Kiedy doszli do mieszkania Mary za oknem panował już mrok. Dziewczyna nie była przekonana co do słuszności swojego postępowania, ale teraz było już zbyt późno by cokolwiek zmienić. Z rumieńcami na twarzy zaprosiła go do malutkiego salonu i poprosiła by się rozgościł. Sama natomiast zamknęła się w łazience  i patrząc w lustro rozmyślała o tej sytuacji, w której się znalazła. Była w swoim mieszkaniu, z zupełnie obcym facetem. Bardzo przystojnym facetem. Czuła ekscytację, ale też czuła się tak, jakby zdradzała Stefana.

     

       - Tak sobie pomyślałem - usłyszała z za zamkniętych drzwi.- Skoro już tu jesteśmy, razem, to może wypijemy tą kawę? - Szybko opuściła łazienkę i z uśmiechem na ustach podeszła do niego.
- Naprawdę chcesz teraz pić kawę?
- Szczerze?
- Tylko szczerze.
- Nie chcę. - Schlierenzauer puścił do niej oczko - Wolałbym napić się z tobą soku.- Dziewczyna roześmiała się radośnie i pociągnęła go delikatnie za rękę, prowadząc do kuchni. Wystawiła z szafki dwie szklanki, po czym napełniła je pomarańczową cieczą.
- Wiesz, że tak naprawdę nie wiem jak masz na imię? Może zdradzisz mi je? - ze zdziwieniem stwierdziła, że to prawda. Rozmawiali ze sobą raz na cmentarzu, ona znała jego imię a sama zapomniała się przedstawić.
- A czy to ważne?- Tą odpowiedzią zaskoczyła i siebie, i jego. - I tak już się więcej nie spotkamy, a ty o mnie zapomnisz.
- Uwierz mi, że takiej dziewczyny jak ty, nie zapomina się tak szybko. Zresztą... Wpadliśmy na siebie już dwa razy. Może to przeznaczenie?
- Czemu mam ci wierzyć?
- Popatrz  na mnie - spełniła jego prośbę i uśmiechnęła się samymi kącikami ust.- Czy te oczy mogą kłamać?- roześmiała się radośnie i pogroziła mu palcem.
- Uważaj bo Ci uwierzę.- Chłopak upił trochę soku ze szklanki i nadal patrzył na nią tym swoim błagalnym wzrokiem.- Dobra, wygrałeś.Mam na imię Mary.
- I tak już mnie znasz, ale Gregor. Gregor Schlierenzauer. - złączyli ręce w uścisku i śmiejąc się przenieśli się z powrotem do salonu. Mary usiadła na fotelu by zachować bezpieczną odległość od chłopaka. Rozmawiali na różne tematy...

     Obudziła się kilka godzin później na kanapie. Widocznie musiała być już mocno zmęczona, skoro nie pamiętała, kiedy zasnęła. Przeciągnęła się i kiedy napotkała ręką opór, otworzyła szeroko oczy. Jakie było jej zdziwienie, kiedy ujrzała nad sobą twarz blondyna, uśmiechającego się szeroko.
- Gregor - wyszeptała trochę spanikowana, a chłopak widząc jej przerażoną minę, roześmiał się na głos. Na jej policzkach pojawił się rumieniec, którego tym razem nie mogła zamaskować makijażem.- Czy obrazisz się jak spytam, co tu robisz?- kontynuowała dalej, jednak nie mogąc znieść wyrazu jego twarzy, schowała głowę w poduszkę. Gregor przytulił ją mocno i pocałował jej włosy.
- Spałem z tobą. – ta odpowiedź niezbyt ją ucieszyła.
- To widzę.
- Najpierw rozmawialiśmy o tym, jakie masz piękne imię. Potem przeniosłaś się na kanapę, bo stwierdziłaś, że padasz z nóg i dalej rozmawialiśmy. I wreszcie zasnęłaś.
- A ty?
- Chciałem iść do domu ale obiecałem ci, że cię nie zapomnę. A przecież nie mam twojego numeru telefonu.... Poza tym, prosiłaś mnie abym został - westchnął.- Nie miałem serca Ci odmówić.
- Jest coś jeszcze, o czym powinnam wiedzieć?
-  Tylko tyle, że jesteś najcudowniejszą dziewczyną jaką kiedykolwiek spotkałem.- wreszcie odważyła się na niego spojrzeć, a kiedy już to zrobiła Gregor pocałował na krótką chwilę jej usta.

Wiecie, że to prawdopodobnie najdłuższy rozdział? :D