Nowe życie po raz ostatni...

Rozdział 26 = Epilog

Gregor 

To było zbyt wiele, bym mógł wzruszyć ramionami i wrócić do dawnego życia. Myślałem, że potrafię to zrobić, ale przejmująca świadomość straconych szans, była aż nazbyt bolesna.

Nic mi nie zostało.

Zapragnąłem nagle wyjść na zewnątrz, aby nie słyszeć już przytłumionych odgłosów odprawianego nabożeństwa, nie czuć wiszącego wciąż zapachu jej perfum.

Świeże powietrze pozwoliło mi się opanować. Odetchnąłem głęboko kilka razy, a potem zwinąwszy dłonie w pięści, potężnie wrzasnąłem. Wciąż bolało, ale teraz przynajmniej czułem złość, która pozwoliła mi się zebrać do kupy.

To prawda, straciłem Mary, nie tylko dlatego, że przyrzekała właśnie innemu wierność, aż po grób, ale głownie dlatego, iż sama postanowiła, że nie możemy być razem. Jej argumenty były głupie i bezsensowne, lecz przynajmniej ja zrobiłem wszystko, by mogła zmienić zdanie. Skoro nie chciała, to trudno. Niektórych murów głową nie przebiję.

Tak byłem pochłonięty moimi rozważaniami, że nie zwróciłem uwagi na nadjeżdżający pojazd i niemal wszedłem mu prosto pod koła.

– Wsiadaj! – usłyszałem znienacka tuż obok.

Obejrzałem się zaskoczony. Tylne drzwi od czarnego mercedesa uchyliły się a moim oczom ukazała się w całej okazałości Mary, wciąż jeszcze w sukni ślubnej. Można powiedzieć, że zamarłem niczym przysłowiowy słup soli, wybałuszywszy na nią oczy.

– Wsiadaj mówię, bo pojadę sama! Goni mnie wściekły Schlierenzauer, jego rodzice, moi rodzice i połowa gości weselnych… Że nie wspomnę o dziennikarzach… A mój brat tylko cieszy się, jak głupi do sera, z moim synem na rękach.

Nienawidzę zmian planów.

Nienawidzę głupawych filmów, w których on lub ona zwiewają w ostatnim momencie sprzed ołtarza!

I nienawidzę bohaterów, którzy słodko do siebie przytuleni, odjeżdżają w kierunku zachodzącego słońca!

Ale i tak wsiadłem…

No bo co niby innego mogłem zrobić?

_____

Inaczej nie mogłam zakończyć. Nie uwierzycie, ale Schlierenzauera nie było w pierwotnej wersji tego opowiadania. Miał być sam Wagner. 

Team Schlieri czy team Wagner - to nie ma znaczenia. Wagner od początku miał być z Mary ;)

Uciekająca panna młoda - trafiłaś ElusivE_ArtisT ;) (czytasz mi w myślach czy zaglądasz w scenariusz?)

19.07.2016 - tego dnia wszystko się zaczęło.

31.12.2016 - tego dnia wszystko się skończyło. Ale historia pozostaje nadal otwarta. Spokojnie można zrobić drugą część i nawet o tym myślę.

Dziękuję wszystkim czytającym, ale przede wszystkim komentującym! Dajcie ostatni raz znać w komentarzu że tu jesteście! Można też z anonima! Zachęcam. Chcę wiedzieć ile dokładnie was tu było.

Dziękuję ElusivE_ArtisT  że byłaś od samego początku. Twoje komentarze nie raz wprawiały mnie w wybuch śmiechu.

Onemore pojawiasz się i znikasz ale częściej pojawiasz za co ogromnie dziękuję.

Dominika, Tobie też dziękuję! Twoje komentarze są takie szczere...

Batgirl... Pojawiłaś się w połowie opowiadania za co ogromny szacun i podziękowania ze chciałaś nadrabiać.

I dziękuję czytającym-niekomentującym.

Co dalej? Na pewno musiałabym stworzyć nową stronę, bo ta jest już zapchana 😂

Teraz daje sobie wolne. Zobaczę ile wytrzymam bez pisania, ale czuję że szybko wrócę. 

Mówiłam, że notka będzie dłuższa od rozdziału? 😂

Kochani! Życzę Wam wszystkiego dobrego w nowym roku! Niech 2017 będzie lepsze od 2016. Szampańskiej zabawy do białego rana w dzisiejszą noc! Wiele pomyślności i zdrowia, bo ze zdrowiem wszystko pójdzie gładko. 

Wszystkiego dobrego i do zobaczenia? :)

Ola