Nowe życie

Rozdział 24

Gregor 

Kościół, w którym miała się odbyć uroczystość, odnalazłem bez trudu. Poprawiłem ostatni raz czarny krawat i wygładziłem włosy. Nie zastanawiałem się za długo nad szczegółami, stąd ten czarny pogrzebowy krawat, po prostu wiedziałem, że pójdę na żywioł. Detale były bez znaczenia.

Uroczy, mały kościółek, leżał w spokojnej, willowej dzielnicy i otoczony był niewielkim parkiem. Zakradłem się na zaplecze, gdzie jedne drzwi prowadziły do plebani, a drugie do wnętrza kaplicy i bez namysłu zaczepiłem wikarego. Poprosiłem go o przyprowadzenie panny młodej, udając jej kuzyna, przybyłego z dalekiego państwa i dawno nie widzącego swej kochanej kuzunki. Facet faceta zrozumie i ksiądz zgodził się przyprowadzić do mnie Mary. No, niechby tylko spróbował odmówić!

Z bijącym sercem usiadłem w fotelu i czekałem na dziewczynę, mając pełną świadomość tego, że zaczęli się już pojawiać pierwsi goście, a ekipa telewizyjna rozkłada sprzęt.

~

Mary

Na jego widok załopotało mi serce, żołądek powędrował w okolice kolan, a potem nagle podskoczył, aż po gardło. Nie spodziewałam się, że zjawi się na ślubie!  Nie dość, że był jeszcze przystojniejszy niż zapamiętałam, to wyglądał cudnie, w świetnie skrojonym garniturze, z tą swoją przyklepaną fryzurą i intensywnie błękitnymi oczyma. Wyglądał o niebo lepiej od Schlierenzauera...

~

Gregor 

Bardzo długo przypatrywaliśmy się sobie w milczeniu. Wyraźnie widziałem, jak bardzo była zaskoczona, żeby nie powiedzieć, że zaszokowana. Wciąż stała w wejściu, wytrzeszczając na mnie oczy w niemym zdumieniu.

– Cześć. – Głos miałem ochrypły ze zdenerwowania.

– Gregor?!

– Nie, matka Teresa – rozzłościłem się nagle.

– No tak – roześmiała się odzyskując zdolność ruchu. – Teraz wiem na pewno, że to ty!

– Przyjechałem, bo... Bo... – zawiesiłem się i nie wiedziałem co mam powiedzieć. Wstałem  z fotela i podszedłem bliżej. Dziewczyna podniosła dłoń i dotknęła mojego policzka. – Naprawdę go kochasz? - wydusiłem z siebie prawie piszcząc. Kiedy dziewczyna milczała, dodałem: - Wiedziałem. Nie kochasz go, a jednak zaraz za niego wyjdziesz za mąż. - Chwyciłem brunetkę za ramiona.

- Skąd możesz wiedzieć co ja czuję?! – Odepchnęła mnie 

- Powiedz, że nic do mnie nie czujesz a zaraz zniknę, by nie zakłócić twego wyśnionego wesela. – Ostatnie słowa wypowiedziałem z nieukrywaną goryczą. - Powiedz, że to wszystko, co między nami zaszło, to był dla ciebie nic nie znaczący incydent…

– Dobrze wiesz, że to nieprawda! - znów dotknęła swoją dłonią moje policzko.

- Ale za chwilę wyjdziesz za mąż za innego! - syknąłem.

Przez chwilę wyglądała, jakby nie rozumiała o czym mówię. Potem, powoli, w jej oczach ukazała się nieuchronna świadomość nadchodzących wydarzeń.

– No tak, Schlieri...

Dłoń pieszcząca mój policzek opadła. Mary wyglądała na człowieka budzącego się właśnie z długiego, niezrozumiałego snu. Serce waliło mi tak mocno, że miałem wrażenie, iż za chwilę wyskoczy z piersi. Przez chwilę łudziłem się jeszcze, że mnie przytuli, pocałuje, powie jak bardzo brakowało przez te długie miesiące.

Mary chwyciła się za głowę i głośno jęknęła. Jednego mogłem być pewny -  decyzja o ślubie z pilotem wcale nie była dla niej łatwa.

~

Mary

– Mam sobie pójść? – spytał cicho, pochylając głowę.

– Nie! Nie. Boże, jakie to trudne… – Wystarczyło zrobić tylko jeden krok, by znów znaleźć się w jego ramionach. Objął mnie z taką siłą, że niemal zabrakło mi tchu.

- Kocham cię Gregor… – wyszeptałam cichutko.

____

Kolejny w środę! Epilog w sobotę :)

Życzę Wam spokojnych, pogodnych, radosnych świąt Bożego Narodzenia! Spędźcie ten czas z rodziną! Odpocznijcie! Nabierzcie sił na nowy rok, żeby wejść w niego z przytupem!

Wszystkiego dobrego, dużo zdrowia! Masy wymarzonych prezentów! Trzymajcie się ciepło!

Ola