DŁUGOPIS CZ. 3

3 miesiące później
Debiut w LGP dobiegł konca. Stefan, jako nowy zawodnik, zajął dobre 18 miejsce w ogólnej klasyfikacji. Wracał do Austrii, do starego życia. Chciał skończyc studia, a przede wszystkim spotkać się z Leonie. Od jego wyjazdu nigdy nie odebrała telefonu, nie odpisała na sms-y.

Zaraz po powrocie dowiedział się od wspólnych znajomych, że przeżyła najgorszy okres w życiu każdego dziecka. Śmierć matki. Żałował, ze nie było go przy niej w tym czasie. Żałował, że nie poznał nigdy pani Elizabeth. Żałował, że zawalił na całej lini...

Pojechał pod jej dom. Nie otwierała. Zdecydował się na desperacki krok, wyważenie drzwi...

Siedziała na balkonie. Mimo iż zbierało się na burzę, a deszcz zacinał niemiłosiernie, ona uparcie siedziała na ławce przy zimnej ścianie. Płakała, była bezsilna. Straciła dwie najważniejsze osoby w swoim życiu. I to w tak krótkim czasie! A co najgorsze, z matką nie zdążyła się nawet pożegnać. Od wyjazdu dziewczyny na studia, nie doszło do spotkania matki z córką ani jeden raz! Leonie nie dzwoniła do niej, nie pisała listów. A przecież obiecała! Przyrzekła, że zawsze będzie pamiętać o rodzinie. Zapomniała o danym słowie. Nie obchodził jej los matki, która zachorowała na raka trzustki. Nie wiedziała nawet o tym, gdyż nikt jej nie poinformował! Dopiero ojciec zadzwonił do Leonie, by powiedzieć o śmierci rodzicielki.

Ubrana w stary, sprany dres, z przetłuszczonymi włosami w ,,artystycznym'' nieładzie. Z butelką whisky przy sobie i bez chęci do dalszego studiowania. Z papierosem w ręku, mimo iż nigdy nie paliła. Na posadce porozrzucane zgniecione kartki papieru. Próbowała napisać list. Do matki. Jako pożegnanie. Myślała, że to jej pomoże. Że to będzie rodzaj terapii, o którym mówił jej psychoterapeuta. Myliła się. Tysięczny list, ostatecznie zabazgrany czarnym długopisem, tym samym, który dał jej Stefan, nie dał jej spokoju psychicznego. A wręcz przeciwnie. Długopis pogłębiał jej depresję coraz bardziej. Tęskniła za Stefanem, za jego bliskością, czułymi słówkami.

Pijąc kolejną szklankę alkoholu, usłyszała trzask. Wystraszyła się. Wybiegła z balkonu i ujrzała Stefana. Jej Stefana.

- Jezus Maria! Leonie jak ty wyglądasz! - powiedział z troską w głosie i podszedł do niej.

- Co ty tu robisz? - wydukała cicho. - Jakim prawem jesteś w moim domu? Nikt cię nie wpuszczał! - krzyczała.

- Ciiii - powiedział, przykładając palec do ust dziewczyny. - Już jestem i cię nie zostawię.

- Nie dotykaj mnie! - wyrywała się, okładała go pięściami.

 Nie odpuszczał. Przytulił ją całą siłą. Trzymał ją tak długo aż się nie uspokoiła. Aż nie usnęła. Położył ją delikatnie na łóżku, wziął się za ogarnianie bałaganu. Zrobił pranie, wyprasował stertę ciuchów.

Obudziła się. Dawno nie spała, przez co jej organizm nie funkcjonował tak, jak powinien. Wstała z łóżka i znów go ujrzała. A jednak to nie był sen.

- W łazience masz nalaną wodę. Wykąp się. Tu masz świeże ubrania - powiedział i podał dziewczynie rzeczy.

- Dziękuję - powiedziała nieśmiało. Udała się do łzienki i zanurzyła w gorącej wodzie. Tego jej było trzeba!

Leżała w wannie dobre dwie godziny, lecz Stefan nie bronił jej tego. Wiedział, że dziewczyna potrzebuje trochę czasu dla siebie, aby się ogarnąć i pogodzić z teraźniejszością, z jego powrotem.

Wychodząc z pomieszczenia nadziała się na ciało chłopaka i o mały włos nie przewróciła się. Stefan jednak zdążył ją złapać, a Leonie unikając kontaktu wzrokowego ze skoczkiem, wyrwała się z jego uścisku.

- W kuchni masz obiad, marnie wyglądasz - dodał po chwili milczenia.

- Nie jestem głodna! - krzyknęła studentka.

- Ale musisz coś jeść! - Stefan również podniósł głos.

- Nie jesteś moją mamą by mi o tym mówić! - powiedziała płacząc i uciekła do pokoju, zamykając się na klucz.

- Przepraszam. Masz rację. Nie jestem twoją mamą. Nigdy nią nie będę. Nigdy jej też nie poznałem. Ale nawet nie wiesz jak tego żałuję. Żałuję, że nie było mnie przy tobie. Że skoki były ważniejsze - zaczął swój monolog, stojąc pod drzwiami. - Ale zrozumiałem, że cię kocham. Że jesteś dla mnie najwazniejsza!

Po chwili chłopak usłyszał szczęk otwieranych drzwi. Delikatnie pchnął je do przodu i ujrzał płaczącą dziewczynę.

- Wiem, że jest ci teraz ciężko, ale daj sobie pomóc - szepnął, stojąc przed Leonie.

- Pomóż mi - powiedziała ledwie słyszalnie, jednak na tyle głośno, aby Stefan mogł ją usłyszeć. Stefan uklęknął przy łóżku, wycierając dłonią mokrą twarz dziewczyny, a ona przytuliła się do niego.

- Tęskniłam - powiedziała nadal płacząc.

- Pomogę ci, obiecuję....

- Potrzebuję czasu...

- Będę z tobą zawsze...  - Stefan zbliżył swoją twarz do twarzy studentki, aż ta mówiła wprost do jego ust.

- Nie wiem czy ci jeszcze zaufam, ale wiem, że cię kocham...

Wymieniali pojedyncze zdania, zawzięcie wpatrując się sobie w oczy. Aż w końcu stało się. Ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku. Wyrażał on tęsknotę, gorycz i żal. Wszystko co dobre i złe. Ich języki toczyły wojnę o dominację. Ich dłonie błądziły po ciele ukochanej osoby. Ich ubrania z lekkością lądowały na świeżo umytej podłodze. Ich głodne ciała pożerały się na wskroś. Ich potrzeby, mimo że były całkiem odmienne, wreszcie zostały spełnione. Leonie chciała poczuć bliskość Stefana, a Stefan chciał odkupić swoje winy.

4 lata później
Leonie została żoną Stefana. Chłopak nie zakończył swojej sportowej przygody. Leonie jeździła z nim na wszystkie zawody, gdyż była prawowitą dziennikarką sportową.

- A co powie Stefan Kraft na doniesienia o ciąży swojej małżonki? - spytała dziewczyna prowadząc wywiad z Kraftem.

- Nic mi niewiadomo, ale za chwilę mogę się dowiedzieć - powiedział przez śmiech.

- Gratulacje! - krzyknęła Leonie.

- Dziękuję, ale czego? - spytał zdezorientowany skoczek.

- Będziesz ojcem - puściła perskie oko Stefanowi, a on wreszcie zrozumiał. Jest szczęśliwym mężem, a teraz będzie jeszcze ojcem!

I tak zwykły długopis stał się powodem miłości dwójki ludzi. Dwójki tak różnych ludzi...

~~~~~~
I tak kończy się trzyczęściowy onepart o Stefanie i Leonie. Mój debiut.
Dziękuję wszystkim, którzy czytali, komentowali...
Mam prośbę. Niech każdy kto przeczyta 3. część, niech skomentuje. Chcę wiedzieć ile tak naprawdę Was tu bylo!
Ze względu na brak czasu nie odpowiadałam na Wasze komentarze, krucho również jest z czytaniem Waszych opowiadań i pozostawieniu komentarza, ale w wolnej chwili wpadnę na pewno!
Co dalej?
Jeśli cos znów wpadnie mi do głowy (nie będzie to raczej długie) to dodam to na ten blog i zaproszę Was ;) I to nie będą raczej wakacje, gdyż wtedy mam duże problemy techniczne. Może zimą...
To tyle ode mnie.
Jeszcze raz dziękuję! Cieszę się, że ktoś tu był, komentował (przyznam się, że początkowo bałam się, że nikt tu nie wejdzie).
Buziaki! Miłych wakacji! Zdanych sesji, itd. ;)
Ola